ONZ szacuje, że podczas wojny w Gazie 1000 dzieci doznało amputacji

ONZ szacuje, że od rozpoczęcia konfliktu w październiku tysiącowi dzieci w Gazie amputowano kończyny. „To największa w historii grupa dzieci po amputacji” – powiedział mi niedawno Ghassan Abu-Sittah, londyński chirurg plastyczny i rekonstrukcyjny specjalizujący się w leczeniu urazów dziecięcych. Spotkałem go w poczekalni jego kliniki chirurgii plastycznej na londyńskiej Harley Street i poszliśmy do pobliskiego pubu na szklankę wody. Abu-Sittah, pięćdziesięcioczteroletni brytyjski Palestyńczyk o kanciastej twarzy i delikatnych, głęboko osadzonych oczach, przez ostatnie trzydzieści lat leczył dzieci, które przeżyły wojnę w Iraku, Jemenie, Syrii i gdzie indziej. W Gazie Abu-Sittah dokonywał aż sześciu amputacji dziennie. „Czasami nie ma innego wyjścia medycznego” – wyjaśnił. „Izraelczycy otoczyli bank krwi, więc nie mogliśmy dokonywać transfuzji. Jeśli kończyna obficie krwawiła, musieliśmy ją amputować. Do liczby amputacji przyczynił się także brak podstawowych środków medycznych, spowodowany blokadami. Brak możliwości natychmiastowego przepłukania rany na sali operacyjnej często powoduje infekcję i gangrenę. „Każdą ranę wojenną uważa się za brudną” – powiedziała mi Karin Huster, pielęgniarka kierująca zespołami medycznymi w Gazie dla Lekarzy bez Granic. „Oznacza to, że wiele osób dostaje bilet na salę operacyjną”. Aby podkreślić powagę tych procedur i wyrazić żałobę, Abu-Sittah i inny personel medyczny umieścili odcięte kończyny dzieci w małych kartonowych pudełkach. Oznaczyli pudełka taśmą maskującą, na której napisali imię i nazwisko oraz część ciała, a następnie zakopali. W pubie pokazał mi zrobione przez siebie zdjęcie jednego z takich pudełek, na którym widniał napis: „Salahadin, Foot”. Dodał, że niektóre ranne dzieci były zbyt małe, aby znać swoje imiona, opowiadając historię osoby po amputacji, którą wyciągnięto spod gruzów jako jedyną osobę, która przeżyła atak.