Chiny wywołują globalny szok gospodarczy

Pierwszy szok w Chinach nastąpił po serii reform liberalizacyjnych w Chinach w latach 90. XX w. i przystąpieniu Chin do Światowej Organizacji Handlu w 2001 r. Dla amerykańskich konsumentów przyniosło to znaczne korzyści. W jednym z artykułów z 2019 r. stwierdzono, że ceny towarów konsumpcyjnych w USA spadły o 2% na każdy dodatkowy punkt procentowy udziału w rynku przejętego przez chiński import, przy czym największe korzyści odczuły osoby o niskich i średnich dochodach. Jednak szok w Chinach wywarł presję na krajowych producentów. W 2016 r. Autor i inni ekonomiści oszacowali, że w latach 1999–2011 Stany Zjednoczone utraciły ponad dwa miliony miejsc pracy w wyniku importu z Chin, ponieważ producenci mebli, zabawek i odzieży ugięli się pod konkurencją, a pracownicy w wydrążonych społecznościach starali się znaleźć nowe role. Wygląda na to, że powstaje swego rodzaju sequel. Chińska gospodarka rozwinęła się w zeszłym roku o 5,2%, co jest tempem umiarkowanym jak na jej standardy, a oczekuje się, że będzie jeszcze bardziej zwalniać w związku z przedłużającym się kryzysem na rynku nieruchomości, który zmiażdży inwestycje i ograniczy wydatki konsumentów. Firma konsultingowa Capital Economics uważa, że roczny wzrost spowolni do około 2% do 2030 r. Pekin stara się doprowadzić do naprawy gospodarczej, wpompowując pieniądze w fabryki, zwłaszcza produkujące półprzewodniki, przemysł lotniczy, samochody i sprzęt wykorzystujący energię odnawialną, a następnie sprzedając powstałe w ten sposób nadwyżka za granicą. Protekcjonizm może przenieść część skutków deflacji na inne części świata, ponieważ chińscy eksporterzy będą szukać nowych rynków w biedniejszych krajach. Gospodarki te mogły zobaczyć, jak ich raczkujący przemysł skurczył się w zębach chińskiej konkurencji, podobnie jak Stany Zjednoczone we wcześniejszej epoce.